zondag 2 november 2008
donderdag 8 mei 2008
R.I.P. Sterchele F.
François Sterchele komt om bij ongeluk
do 08/05/08 - Rode Duivel François Sterchele is afgelopen nacht om het leven gekomen bij een auto-ongeluk in Vrasene, bij Beveren. Rond 3 uur raakte hij van de weg met zijn sportauto en was op slag dood. De Club Brugge-spits was 26.
Het ongeluk gebeurde op de N49 tussen Antwerpen en Knokke.
Sterchele verloor de controle over het stuur, botste tegen een boom en belandde in een maïsveld. De spits, die alleen in zijn auto zat, was op slag dood.
Uit de eerste vaststellingen van een verkeersdeskundige blijkt dat Sterchele tegen een onaangepaste snelheid reed met zijn Porsche.
Sterchele moet plots bruusk naar rechts afgeweken zijn en reed in een sloot langs de kant van de weg. Hij werd daardoor weggekatapulteerd tegen een boom. Er was geen andere auto bij het ongeval betrokken.
François Sterchele was aan zijn eerste seizoen bezig bij Club. Daarvoor speelde hij bij Charleroi en Germinal Beerschot. Vorig jaar werd hij topschutter. Hij speelde 4 keer met de Rode Duivels.
Een steile opgang in vijf seizoenen
François Sterchele liet voor het eerst van zich horen in 2004. Toen werd hij met 24 goals topschutter in 4e klasse, bij Kelmis. Het jaar daarne loodste de Luikenaar OH Leuven naar de tweede klasse.
Jacky Mathijssen, in 2005 trainer van Charleroi, rook goud. Hij gaf Sterchele een kans in eerste. Maar pas het jaar daarna ontbolsterde hij, bij G.Beerschot. Met 21 doelpunten werd hij topschutter.
Afgelopen zomer volgde een echte Sterchele-soap. Anderlecht eerst, daarna Standard en ook Heerenveen wilden de aanvaller inlijven. Uiteindelijk tekende hij voor vijf jaar bij Club Brugge.
Bron: sporza.be
Update 9u45: enkele ruwe beelden tonen de ravage... (http://www.sporza.be/cm/sporza.be/voetbal/eerstek- lasse/080508_Francoissterchele_rip)
Verschrikkelijk... ik heb er geen woorden voor...
zondag 4 mei 2008
Mijn hobby
Zoals iedereen weet, ben ik een fervente wielertoerist. De afgelopen weken waren dan ook hoogweken, aangezien ik op het einde van de maand mijn eerste examen.
Ik heb een aantal leuke ritten met Wouter meegereden, echt de moeite. Dat waren de LSD trainingen (Long Slow Distance).
Maar vooral de afgelopen weken haalde ik mijn gram in de wielertoeristenclub in mijn dorp. Vijf zondagen heb ik meegereden en drie maal kaapte ik de eindoverwinning weg.
Vandaag was speciaal. Normaliter kan ik rekenen op mijn sprint en hoef ik niet op voorhand aan te vallen. Deze morgen voelde ik de compensatie van woensdag en donderdag. De benen waren goed, heel goed zou later blijken.
Een platte rit richting onze noorderburen. Het werd een hele snelle rit met een gemiddelde van net niet 36 km/u. De afstand was ook langer dan normaal: 109.5 km. In het ronddraaien voelde ik haast mijn benen niet, en had geen enkele moeite om te volgen. Wanneer de kaap van 90 km werd overschreden begonnen mijn benen toch zwaarder te wegen, wat logisch is maar ik was niet de enigste.
Op vijf km van de denkbeeldige eindmeet viel een gaatje en reed Tom weg. Hij had reeds veel gegeven en ik wist dat hij het niet zou uithouden, hij vormde wel de ideale springplank. Frans ging heel hard aan, en hij was ook de man die ik in de gaten hield (hij rijdt nl. frequent mee in de LFT of WAOD). Hij sprong in één ruk naar Tom maar ik ging in het wiel mee. We hadden een gaatje maar dat werd snel toegereden. Vergeefse poging...
Een km later liet men Tom opnieuw rijden. Hij nam 75m. Frans riep: "Jan, ga!". Ik twijfelde, je hoeft immers niet altijd iedereen zomaar te geloven... maar ik voelde mijn benen niet, en de testosteron joeg door mijn lichaam. Ik sprong weg en kreeg niemand mee... Ik kwam al snel bij Tom en probeerde eventjes uit te rusten, maar de krachten waren op bij Tom. Ik nam fors over met (50km/u)... nog 1 km te gaan. Ik kon goed standhouden en de groep kwam niet dichter maar de benen begonnen te verzuren... mijn kmteller bleef rond de 50 aangeven. Het was binnen! Met een zegegebaar overschreed ik de denkbeeldig lijn... Ik kan het dus ook zonder sprint!
Ik waande mij even Tom Boonen maar nu moet ik ernstig zijn en word ik met mijn neus op de feiten gedrukt: examens.
Ik heb een aantal leuke ritten met Wouter meegereden, echt de moeite. Dat waren de LSD trainingen (Long Slow Distance).
Maar vooral de afgelopen weken haalde ik mijn gram in de wielertoeristenclub in mijn dorp. Vijf zondagen heb ik meegereden en drie maal kaapte ik de eindoverwinning weg.
Vandaag was speciaal. Normaliter kan ik rekenen op mijn sprint en hoef ik niet op voorhand aan te vallen. Deze morgen voelde ik de compensatie van woensdag en donderdag. De benen waren goed, heel goed zou later blijken.
Een platte rit richting onze noorderburen. Het werd een hele snelle rit met een gemiddelde van net niet 36 km/u. De afstand was ook langer dan normaal: 109.5 km. In het ronddraaien voelde ik haast mijn benen niet, en had geen enkele moeite om te volgen. Wanneer de kaap van 90 km werd overschreden begonnen mijn benen toch zwaarder te wegen, wat logisch is maar ik was niet de enigste.
Op vijf km van de denkbeeldige eindmeet viel een gaatje en reed Tom weg. Hij had reeds veel gegeven en ik wist dat hij het niet zou uithouden, hij vormde wel de ideale springplank. Frans ging heel hard aan, en hij was ook de man die ik in de gaten hield (hij rijdt nl. frequent mee in de LFT of WAOD). Hij sprong in één ruk naar Tom maar ik ging in het wiel mee. We hadden een gaatje maar dat werd snel toegereden. Vergeefse poging...
Een km later liet men Tom opnieuw rijden. Hij nam 75m. Frans riep: "Jan, ga!". Ik twijfelde, je hoeft immers niet altijd iedereen zomaar te geloven... maar ik voelde mijn benen niet, en de testosteron joeg door mijn lichaam. Ik sprong weg en kreeg niemand mee... Ik kwam al snel bij Tom en probeerde eventjes uit te rusten, maar de krachten waren op bij Tom. Ik nam fors over met (50km/u)... nog 1 km te gaan. Ik kon goed standhouden en de groep kwam niet dichter maar de benen begonnen te verzuren... mijn kmteller bleef rond de 50 aangeven. Het was binnen! Met een zegegebaar overschreed ik de denkbeeldig lijn... Ik kan het dus ook zonder sprint!
Ik waande mij even Tom Boonen maar nu moet ik ernstig zijn en word ik met mijn neus op de feiten gedrukt: examens.
dinsdag 22 april 2008
zondag 6 april 2008
Filmpje in de afdaling van de Patersberg tijdens E3 Harelbeke
Eveneens foto's te zien bij "verwant met deze blog"!
Wat steekt bambino zoal uit in de vakantie?
Veel regen heeft ervoor gezorgd dat ik in de vorige maanden niet heb kunnen fietsen. Ik was dan ook van plan om die schade in te halen in de vakantie. Nuja, inhalen... veel mooi weer is het niet geweest.
Op Pasen zelf ben ik voor de eerste keer dit jaar meegegaan met de wielertoeristen. We waren slechts met weinig, wegens het slechte weer dat voorspeld werd. Het is ook de gewoonte om de laatste km's een 'finale' te rijden. Diegene die wint, krijgt dan de eer. Zelf zat ik redelijk kapot en moest ik het vooral bij aanklampen houden in de laatste km's. Ik reed wel een gat toe op een favoriet voor de zege die dag. Gelukkig kon niemand overpakken en ik een beetje mijn hartslag laten zaken. Het draaide uit op een sprint. De kans dat ik zou winnen, werd dus opeens heel groot. En zo gebeurde het ook. Eerste rit, eerste zege (terwijl ik er vorig jaar maar 2 had).
De week bleef regenachtig en met een schaarse zonnestraal sprong ik op de fiets (dinsdagavond) voor een ritje op het gemak.
Zaterdag voorspelden ze 'goed' weer. En zo was het ook. Wouter had het voorstel gedaan om naar de E3 prijs te gaan kijken. Hij stelde een prachtige route samen zodat we de renners meerdere keren zouden zien. Een hele krachtige wind zorgde ervoor dat we soms maar net op tijd waren of net niet (maar dat was ook deels te danken aan mijn slechte conditie, waardoor Wouter eventjes moest inhouden). Een schitterend verslag vind je op Wouter's website.
In de tweede week van de paasvakantie zijn de buien al minder talrijk. Dinsdagavond ging ik een uurtje losrijden met Kris, waarna ik nog richting Gent reed met de bedoeling terug te keren, maar daar staken twee platte banden een stokje voor. Blijkbaar een fabricagefout...
Woensdagavond was het de start van het wielerjaar voor de Hertetrappers. Een korte tocht, ideaal om de benen los te rijden met het oog op de dag erna.
Donderdag. Wouter had vrienden uitgenodigd uit Nederland en wilde deze de Vlaamse ardennen es laten zien. Hij koos voor de Reuzen van Vlaanderen (30 hellingen over 140km). Ik verklaarde hem zot, en besloot om ergens op het parcour in te pikken. Een verslag vind je alweer bij Wouter. In Oudenaarde ben ik nog met de wind vol op kop terug naar huis gereden en wel 10 keer doodgegaan... verschrikkelijk.
Vandaag zijn ze zondag: D-Day: het is de Ronde van Vlaanderen. De weerberichten spreken van heel wat regen en toen ik wilde opstaan om te gaan fietsen, regende het ook, dus draaide ik mij nog maar es om. Nu is het eigenlijk mooi weer en voel ik me rot, want vanaf morgen heb ik weer andere verplichtingen... hopelijk kan ik mijn conditie behouden en liever nog: ze verbeteren.
Op Pasen zelf ben ik voor de eerste keer dit jaar meegegaan met de wielertoeristen. We waren slechts met weinig, wegens het slechte weer dat voorspeld werd. Het is ook de gewoonte om de laatste km's een 'finale' te rijden. Diegene die wint, krijgt dan de eer. Zelf zat ik redelijk kapot en moest ik het vooral bij aanklampen houden in de laatste km's. Ik reed wel een gat toe op een favoriet voor de zege die dag. Gelukkig kon niemand overpakken en ik een beetje mijn hartslag laten zaken. Het draaide uit op een sprint. De kans dat ik zou winnen, werd dus opeens heel groot. En zo gebeurde het ook. Eerste rit, eerste zege (terwijl ik er vorig jaar maar 2 had).
De week bleef regenachtig en met een schaarse zonnestraal sprong ik op de fiets (dinsdagavond) voor een ritje op het gemak.
Zaterdag voorspelden ze 'goed' weer. En zo was het ook. Wouter had het voorstel gedaan om naar de E3 prijs te gaan kijken. Hij stelde een prachtige route samen zodat we de renners meerdere keren zouden zien. Een hele krachtige wind zorgde ervoor dat we soms maar net op tijd waren of net niet (maar dat was ook deels te danken aan mijn slechte conditie, waardoor Wouter eventjes moest inhouden). Een schitterend verslag vind je op Wouter's website.
In de tweede week van de paasvakantie zijn de buien al minder talrijk. Dinsdagavond ging ik een uurtje losrijden met Kris, waarna ik nog richting Gent reed met de bedoeling terug te keren, maar daar staken twee platte banden een stokje voor. Blijkbaar een fabricagefout...
Woensdagavond was het de start van het wielerjaar voor de Hertetrappers. Een korte tocht, ideaal om de benen los te rijden met het oog op de dag erna.
Donderdag. Wouter had vrienden uitgenodigd uit Nederland en wilde deze de Vlaamse ardennen es laten zien. Hij koos voor de Reuzen van Vlaanderen (30 hellingen over 140km). Ik verklaarde hem zot, en besloot om ergens op het parcour in te pikken. Een verslag vind je alweer bij Wouter. In Oudenaarde ben ik nog met de wind vol op kop terug naar huis gereden en wel 10 keer doodgegaan... verschrikkelijk.
Vandaag zijn ze zondag: D-Day: het is de Ronde van Vlaanderen. De weerberichten spreken van heel wat regen en toen ik wilde opstaan om te gaan fietsen, regende het ook, dus draaide ik mij nog maar es om. Nu is het eigenlijk mooi weer en voel ik me rot, want vanaf morgen heb ik weer andere verplichtingen... hopelijk kan ik mijn conditie behouden en liever nog: ze verbeteren.
donderdag 3 april 2008
vrijdag 28 maart 2008
donderdag 27 maart 2008
zaterdag 15 maart 2008
zaterdag 8 maart 2008
Vlaamse pijl
view this picture on my Proximus Moblog
Aangezien het met een zeer grote waarschijnlijkheid zondag (vandaag) zou regenen, besloot ik mijn fietstocht op zaterdag (gisteren) te houden.
Het zit al een tijdje in mijn hoofd: ik wil naar de Vlaamse Ardennen en ik wil een mooi aantal km's. Dit is het gevolg van de wekenlange afwezigheid als gevolg van de griep en een ingegroeide teennagel. Zo gedacht, zo gedaan.
Om 12.45 klik ik in mijn pedalen richting Vlaamse Ardennen. De wind maakt het soms echt lastig en vooral ontmoedigend, aangezien je niet vooruit geraakt. Via de binnenwegen rij ik Nokere binnen. Nokere-berg is de eerste helling van de dag. Even later kom ik op de baan van Kruishoutem naar Kaster (Anzegem): vol wind op kop maar ik zit reeds in mijn ritme, met vier andere toeristen in mijn wiel stamp ik tot in Kaster. "Uw benen zijn blijkbaar goed..." zei één van de vier mij wanneer we stoppen voor een rood licht. Zelf ben ik er ook van verbaasd om na drie weken niet te fietsen, nog zo vooruit te gaan.Het rode licht scheidt ook onze wegen. Eén van de vier probeert nog mijn wiel te pakken na het optrekken aan de lichten, maar hij is er nooit geraakt. Via een lusje in Gijzelbrechtegem met een paar stevige kuitenbijters zonder expliciete naam, daal ik af richting Berchem (Kerkhove), het dorp met o.a. de oude kwaremont. Ik besluit naar het kluisbos te rijden om daar de kluisberg te beklimmen. Na de afdaling rij ik naar de côte de trieux, ook Knokteberg genoemd. Op weg ernaar toe, kom ik heleboel seingevers tegen. Mijn nieuwsgierigheid brengt mij ertoe één ervan aan te spreken en te vragen welke koers hier passeert. Het blijkt de Vlaamse Pijl te zijn (Elite en U23) en stel mij even langs de kant om te kijken (zie foto). s'Avonds blijkt dat mijn dorpgenoot (Pieter Van Speybroeck) een knappe derde plaats behaalt.
Ik zet mijn weg verder en bedwing de Knokteberg en even later rij ik op één van de bekendste en oudste heuvels in ons vlaamse landschap: de oude kwaremont. De hemel begint reeds toe te trekken en zwarte wolken kondigen regen aan. Op mijn terugweg maak ik een ommetje via Tiegem om er tiegemberg op te rijden. Na wat omzwervingen rond Waregem (waar ik mijn weg nog niet goed ken), kom ik toch op het juiste pad richting huis. Als laatst stijgend vlak van de dag: de poelberg. Vandaaruit heb ik vol de wind in de rug en niet veel later ben ik thuis.
Een leuke rit over een afstand van 121 km met een gemiddelde van 28.1 met 755 hoogtemeters. Ik ben tevreden, zeker met de gedachte dat ik drie weken verplicht stil heb gezeten.
donderdag 6 maart 2008
Kootje heeft het loodje gelegd
Na een verblijf van 3 en een half jaar, heeft Kootje (mijn kanariepietje) het loodje gelegd.
Kootje is niet op een ordinaire manier bij ons terecht gekomen door haar te kopen. Ze is op een zonnige herfstdag in oktober recht onze garage binnen gevlogen.
Dierenvriend zijnde, heb ik haar opgevangen en eten gegeven.
Ze verbleef in onze keuken waar ze een stuk van het gezelschap werd.
Gisterenavond lag ze dood in haar kooi. In alle waarschijnlijkheid zal mijn zus haar begraven... Zelf ben ik niet thuis maar ookal is het een vogel, het was mijn kanarie.
Bij deze een laatste eerbetoon: het ga je goed in de kanariehemel, Kootje!
Kootje is niet op een ordinaire manier bij ons terecht gekomen door haar te kopen. Ze is op een zonnige herfstdag in oktober recht onze garage binnen gevlogen.
Dierenvriend zijnde, heb ik haar opgevangen en eten gegeven.
Ze verbleef in onze keuken waar ze een stuk van het gezelschap werd.
Gisterenavond lag ze dood in haar kooi. In alle waarschijnlijkheid zal mijn zus haar begraven... Zelf ben ik niet thuis maar ookal is het een vogel, het was mijn kanarie.
Bij deze een laatste eerbetoon: het ga je goed in de kanariehemel, Kootje!
Terug op het spoor
De tegenslagen waarmee ik de laatste afgelopen weken werd geconfronteerd, zijn vandaag zo goed als opgelost. Mijn teen is helemaal genezen en die hardnekkige griep, op een kleine hoest na, uit mijn lichaam verband.
Het wordt dan ook de tijd om mijzelf opnieuw te herpakken. Niet enkel een stapel schoolwerk, maar een slechte conditie zijn de belangrijkste dingen waarmee ik nu worstel. Doch ben ik al blij dat ik terug voor school kan werken en kan gaan fietsen...
Het was ook niet allemaal kommer en kwel de afgelopen weken. Na maanden verlangen was het eindelijk zo ver: ik zit op kot. Zeker een aanrader, maar wel gevaarlijk als je niet weet waar je aan toe bent.
Bovendien, na een maand lang afwachten, zijn mijn punten meer dan behoorlijk en zit ik nog altijd op schema om een herexamenvrije vakantie te beleven.
Gisteren ben ik eindelijk nog es op mijn fiets gekropen om een fietstochtje te maken. De benen voelden wel allesbehalve ok aan maar dat nemen we er wel bij. Vandaag zou ik ook gaan fietsen maar na een wijselijke afweging tussen de fiets en school, heb ik besloten vandaag voor school te werken zodat ik zaterdag een LSD (Long Slow Distance) - training kan inlassen.
De wielertoeristen zitten intussen al twee weken in het zadel en naar verluidt, zit de snelheid er al helemaal in. Er is dus nog werk...
Het wordt dan ook de tijd om mijzelf opnieuw te herpakken. Niet enkel een stapel schoolwerk, maar een slechte conditie zijn de belangrijkste dingen waarmee ik nu worstel. Doch ben ik al blij dat ik terug voor school kan werken en kan gaan fietsen...
Het was ook niet allemaal kommer en kwel de afgelopen weken. Na maanden verlangen was het eindelijk zo ver: ik zit op kot. Zeker een aanrader, maar wel gevaarlijk als je niet weet waar je aan toe bent.
Bovendien, na een maand lang afwachten, zijn mijn punten meer dan behoorlijk en zit ik nog altijd op schema om een herexamenvrije vakantie te beleven.
Gisteren ben ik eindelijk nog es op mijn fiets gekropen om een fietstochtje te maken. De benen voelden wel allesbehalve ok aan maar dat nemen we er wel bij. Vandaag zou ik ook gaan fietsen maar na een wijselijke afweging tussen de fiets en school, heb ik besloten vandaag voor school te werken zodat ik zaterdag een LSD (Long Slow Distance) - training kan inlassen.
De wielertoeristen zitten intussen al twee weken in het zadel en naar verluidt, zit de snelheid er al helemaal in. Er is dus nog werk...
maandag 18 februari 2008
donderdag 14 februari 2008
In de lappenmand
Kerngezond en helemaal fit maar toch...
Reeds enkele maanden heb ik last van een ingroeiende teennagel. De laatste weken was de pijn soms niet te harden. Na een consultatie aan de dokter maak ik een afspraak in het ziekenhuis.
Een simpele ingreep, maar wel een belemmering om te fietsen... Daar gaat de progressie van de laatste dagen. Officieel moet ik 14 dagen rusten, maar ik weet niet of ik mij er wel zal aan houden, eenmaal het kriebelt, is dat moeilijk tegen te houden...
Reeds enkele maanden heb ik last van een ingroeiende teennagel. De laatste weken was de pijn soms niet te harden. Na een consultatie aan de dokter maak ik een afspraak in het ziekenhuis.
Een simpele ingreep, maar wel een belemmering om te fietsen... Daar gaat de progressie van de laatste dagen. Officieel moet ik 14 dagen rusten, maar ik weet niet of ik mij er wel zal aan houden, eenmaal het kriebelt, is dat moeilijk tegen te houden...
woensdag 13 februari 2008
De microbe
Eindelijk vakantie... na twee maanden hard labeur achter de bureau is het eindelijk pauze. Reeds lang verlang ik om terug op de fiets te kruipen maar het duurt tot woensdag vooraleer ik effectief op mijn stalen ros zit.
Een toch niet al te korte rit van 61 km om de spits mee af te bijten, zorgt ervoor dat de benen weer pijn doen. Daarvoor doen we het... Ook donderdag en vrijdag werk ik enkele trainingen af.
Zaterdag is een welgekomen rustdag, want na vier maanden niet op de fiets zitten, is de conditie beneden peil.
Zondag heb ik afgesproken met Wouter en Thomas om es de kaap van de 100 km te overschrijden. Wouter moest mij wel overtuigen want die twee sympathieke wielertoeristen zijn veel beter getraind dan mijzelf. Wouter maakte hier een mooi verslagje van. 150 km staan op de teller (meer dan ik ooit vorig jaar heb gereden)
Maandag ben ik naar Gent gefietst, alsook vandaag. Intussen is de conditie al een beetje beter geworden en staan er reeds 559 km op de teller deze maand.
zondag 10 februari 2008
zondag 3 februari 2008
vrijdag 25 januari 2008
Het seizoen is begonnen
Op drie ritten na, zat ik gedurende vier maanden niet op de fiets maar vanaf vandaag is daar een einde aan gemaakt.
Het weer is schitterend behoudens de zware wind.
Om 13u20 zit ik terug op mijn stalen ros... een heerlijk gevoel gaat door mijn buik. Het voelt als terug thuis zijn...
Wouter is mijn gezel, en ik speel de rem. De conditie, zoals te verwachten, is niet al te denderend maar gewoon terug fietsen is al meer dan genoeg.
Volgende rit: zondag 3 februari (na het laatste examen)
Het weer is schitterend behoudens de zware wind.
Om 13u20 zit ik terug op mijn stalen ros... een heerlijk gevoel gaat door mijn buik. Het voelt als terug thuis zijn...
Wouter is mijn gezel, en ik speel de rem. De conditie, zoals te verwachten, is niet al te denderend maar gewoon terug fietsen is al meer dan genoeg.
Volgende rit: zondag 3 februari (na het laatste examen)
dinsdag 22 januari 2008
Nog eventjes doorbijten.
Stil, heel stil is het hier de laatste weken geweest. Te stil. Met nog anderhalve week studeren voor de boeg en al een volle maand gevuld met boeken achter de rug, is de concentratie soms ver te zoeken. Vaak dwalen mijn gedachten weg naar...
mijn grote hobby: fietsen. Enkele doelen heb ik reeds vastgelegd. Aangezien mijn seizoen maar kan beginnen na de examens, begin februari, heb ik eerst twee maanden nodig om terug een beetje op niveau te geraken.
Het zou heel mooi zijn om iedere week een mooie 250km af te haspelen tijdens het schooljaar, in de vakantie mag dat gerust wat meer zijn (300-400)
Begin april staat de eerste grote uitdaging op het programma: Ronde van Vlaanderen, 259km. Hopelijk ben ik in staat om dergelijke fysieke inspanning te leveren, maar dat is afwachten.
In juli wil ik eindelijk één van mijn dromen verwezenlijken: Brugge-Mont Ventoux. Ongeveer 1500 km in 10 dagen tijd.
Door zo'n ervaring zou de conditie, na een weekje rust, optimaal moeten zijn met het oog op de parochianenkoers. Beter doen in vergelijking met vorig jaar zou prachtig zijn, dus moet ik mijzelf wat druk opleggen en top 5 ambiëren.
De vorige parochianenkoers heeft bij mij de idee opgewekt om koersen te rijden, LFT. Indien de 'goesting' er is en de conditie, dan wil ik enkele van deze koersen meepikken en zien hoe ver ik kom.
Om over studies na te denken, dat doe ik nu al een hele tijd. Al de doelen kunnen maar worden verwezenlijkt als ik in eerste zit slaag... en dat wordt een zware opdracht, maar we proberen ons best te doen.
mijn grote hobby: fietsen. Enkele doelen heb ik reeds vastgelegd. Aangezien mijn seizoen maar kan beginnen na de examens, begin februari, heb ik eerst twee maanden nodig om terug een beetje op niveau te geraken.
Het zou heel mooi zijn om iedere week een mooie 250km af te haspelen tijdens het schooljaar, in de vakantie mag dat gerust wat meer zijn (300-400)
Begin april staat de eerste grote uitdaging op het programma: Ronde van Vlaanderen, 259km. Hopelijk ben ik in staat om dergelijke fysieke inspanning te leveren, maar dat is afwachten.
In juli wil ik eindelijk één van mijn dromen verwezenlijken: Brugge-Mont Ventoux. Ongeveer 1500 km in 10 dagen tijd.
Door zo'n ervaring zou de conditie, na een weekje rust, optimaal moeten zijn met het oog op de parochianenkoers. Beter doen in vergelijking met vorig jaar zou prachtig zijn, dus moet ik mijzelf wat druk opleggen en top 5 ambiëren.
De vorige parochianenkoers heeft bij mij de idee opgewekt om koersen te rijden, LFT. Indien de 'goesting' er is en de conditie, dan wil ik enkele van deze koersen meepikken en zien hoe ver ik kom.
Om over studies na te denken, dat doe ik nu al een hele tijd. Al de doelen kunnen maar worden verwezenlijkt als ik in eerste zit slaag... en dat wordt een zware opdracht, maar we proberen ons best te doen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
