Mijn hobby

Zoals iedereen weet, ben ik een fervente wielertoerist. De afgelopen weken waren dan ook hoogweken, aangezien ik op het einde van de maand mijn eerste examen.

Ik heb een aantal leuke ritten met Wouter meegereden, echt de moeite. Dat waren de LSD trainingen (Long Slow Distance).

Maar vooral de afgelopen weken haalde ik mijn gram in de wielertoeristenclub in mijn dorp. Vijf zondagen heb ik meegereden en drie maal kaapte ik de eindoverwinning weg.

Vandaag was speciaal. Normaliter kan ik rekenen op mijn sprint en hoef ik niet op voorhand aan te vallen. Deze morgen voelde ik de compensatie van woensdag en donderdag. De benen waren goed, heel goed zou later blijken.
Een platte rit richting onze noorderburen. Het werd een hele snelle rit met een gemiddelde van net niet 36 km/u. De afstand was ook langer dan normaal: 109.5 km. In het ronddraaien voelde ik haast mijn benen niet, en had geen enkele moeite om te volgen. Wanneer de kaap van 90 km werd overschreden begonnen mijn benen toch zwaarder te wegen, wat logisch is maar ik was niet de enigste.

Op vijf km van de denkbeeldige eindmeet viel een gaatje en reed Tom weg. Hij had reeds veel gegeven en ik wist dat hij het niet zou uithouden, hij vormde wel de ideale springplank. Frans ging heel hard aan, en hij was ook de man die ik in de gaten hield (hij rijdt nl. frequent mee in de LFT of WAOD). Hij sprong in één ruk naar Tom maar ik ging in het wiel mee. We hadden een gaatje maar dat werd snel toegereden. Vergeefse poging...

Een km later liet men Tom opnieuw rijden. Hij nam 75m. Frans riep: "Jan, ga!". Ik twijfelde, je hoeft immers niet altijd iedereen zomaar te geloven... maar ik voelde mijn benen niet, en de testosteron joeg door mijn lichaam. Ik sprong weg en kreeg niemand mee... Ik kwam al snel bij Tom en probeerde eventjes uit te rusten, maar de krachten waren op bij Tom. Ik nam fors over met (50km/u)... nog 1 km te gaan. Ik kon goed standhouden en de groep kwam niet dichter maar de benen begonnen te verzuren... mijn kmteller bleef rond de 50 aangeven. Het was binnen! Met een zegegebaar overschreed ik de denkbeeldig lijn... Ik kan het dus ook zonder sprint!

Ik waande mij even Tom Boonen maar nu moet ik ernstig zijn en word ik met mijn neus op de feiten gedrukt: examens.