Om even over na te denken (100ste post!)

Hilariteit

Galabal der Rechten @ Eskimofabriek (14/3/08)

view this picture on my Proximus Moblog

Vlaamse pijl

view this picture on my Proximus Moblog

Aangezien het met een zeer grote waarschijnlijkheid zondag (vandaag) zou regenen, besloot ik mijn fietstocht op zaterdag (gisteren) te houden.

Het zit al een tijdje in mijn hoofd: ik wil naar de Vlaamse Ardennen en ik wil een mooi aantal km's. Dit is het gevolg van de wekenlange afwezigheid als gevolg van de griep en een ingegroeide teennagel. Zo gedacht, zo gedaan.

Om 12.45 klik ik in mijn pedalen richting Vlaamse Ardennen. De wind maakt het soms echt lastig en vooral ontmoedigend, aangezien je niet vooruit geraakt. Via de binnenwegen rij ik Nokere binnen. Nokere-berg is de eerste helling van de dag. Even later kom ik op de baan van Kruishoutem naar Kaster (Anzegem): vol wind op kop maar ik zit reeds in mijn ritme, met vier andere toeristen in mijn wiel stamp ik tot in Kaster. "Uw benen zijn blijkbaar goed..." zei één van de vier mij wanneer we stoppen voor een rood licht. Zelf ben ik er ook van verbaasd om na drie weken niet te fietsen, nog zo vooruit te gaan.

Het rode licht scheidt ook onze wegen. Eén van de vier probeert nog mijn wiel te pakken na het optrekken aan de lichten, maar hij is er nooit geraakt. Via een lusje in Gijzelbrechtegem met een paar stevige kuitenbijters zonder expliciete naam, daal ik af richting Berchem (Kerkhove), het dorp met o.a. de oude kwaremont. Ik besluit naar het kluisbos te rijden om daar de kluisberg te beklimmen. Na de afdaling rij ik naar de côte de trieux, ook Knokteberg genoemd. Op weg ernaar toe, kom ik heleboel seingevers tegen. Mijn nieuwsgierigheid brengt mij ertoe één ervan aan te spreken en te vragen welke koers hier passeert. Het blijkt de Vlaamse Pijl te zijn (Elite en U23) en stel mij even langs de kant om te kijken (zie foto). s'Avonds blijkt dat mijn dorpgenoot (Pieter Van Speybroeck) een knappe derde plaats behaalt.

Ik zet mijn weg verder en bedwing de Knokteberg en even later rij ik op één van de bekendste en oudste heuvels in ons vlaamse landschap: de oude kwaremont. De hemel begint reeds toe te trekken en zwarte wolken kondigen regen aan. Op mijn terugweg maak ik een ommetje via Tiegem om er tiegemberg op te rijden. Na wat omzwervingen rond Waregem (waar ik mijn weg nog niet goed ken), kom ik toch op het juiste pad richting huis. Als laatst stijgend vlak van de dag: de poelberg. Vandaaruit heb ik vol de wind in de rug en niet veel later ben ik thuis.

Een leuke rit over een afstand van 121 km met een gemiddelde van 28.1 met 755 hoogtemeters. Ik ben tevreden, zeker met de gedachte dat ik drie weken verplicht stil heb gezeten.

Kootje heeft het loodje gelegd

Na een verblijf van 3 en een half jaar, heeft Kootje (mijn kanariepietje) het loodje gelegd.

Kootje is niet op een ordinaire manier bij ons terecht gekomen door haar te kopen. Ze is op een zonnige herfstdag in oktober recht onze garage binnen gevlogen.
Dierenvriend zijnde, heb ik haar opgevangen en eten gegeven.
Ze verbleef in onze keuken waar ze een stuk van het gezelschap werd.

Gisterenavond lag ze dood in haar kooi. In alle waarschijnlijkheid zal mijn zus haar begraven... Zelf ben ik niet thuis maar ookal is het een vogel, het was mijn kanarie.

Bij deze een laatste eerbetoon: het ga je goed in de kanariehemel, Kootje!

Terug op het spoor

De tegenslagen waarmee ik de laatste afgelopen weken werd geconfronteerd, zijn vandaag zo goed als opgelost. Mijn teen is helemaal genezen en die hardnekkige griep, op een kleine hoest na, uit mijn lichaam verband.

Het wordt dan ook de tijd om mijzelf opnieuw te herpakken. Niet enkel een stapel schoolwerk, maar een slechte conditie zijn de belangrijkste dingen waarmee ik nu worstel. Doch ben ik al blij dat ik terug voor school kan werken en kan gaan fietsen...

Het was ook niet allemaal kommer en kwel de afgelopen weken. Na maanden verlangen was het eindelijk zo ver: ik zit op kot. Zeker een aanrader, maar wel gevaarlijk als je niet weet waar je aan toe bent.
Bovendien, na een maand lang afwachten, zijn mijn punten meer dan behoorlijk en zit ik nog altijd op schema om een herexamenvrije vakantie te beleven.

Gisteren ben ik eindelijk nog es op mijn fiets gekropen om een fietstochtje te maken. De benen voelden wel allesbehalve ok aan maar dat nemen we er wel bij. Vandaag zou ik ook gaan fietsen maar na een wijselijke afweging tussen de fiets en school, heb ik besloten vandaag voor school te werken zodat ik zaterdag een LSD (Long Slow Distance) - training kan inlassen.
De wielertoeristen zitten intussen al twee weken in het zadel en naar verluidt, zit de snelheid er al helemaal in. Er is dus nog werk...