Parochianenkoers

Al een paar maanden geleden kom ik te weten dat er eindelijk, na lang aandringen van mijzelf, een parochianenkoers zou komen in Ruiselede. Ik ben doltevreden tot op het moment dat ik mijn examenuitslag terugkrijg: 5 herexamens. Die koers zou ik wel mogen vergeten.
Vorige week beslist Kris (een goede fietsmakker, ex-coureur) om mee te doen met de 70km, hij zou wel zien waar hij geraakte. Ik begin te twijfelen en besefte dat ik mij slecht zou voelen als ik ook niet mee zou doen. Op 4aug, laatste dag om in te schrijven, schrijf ik mij dan toch in. Ik zie al enkele deelnemers staan en niet enkel parochianen mogen meedoen, maar iedereen die in een club hier is ingeschreven, inclusief mensen die bij de nevenbonden rijden. Daar ging mijn hoop op een goede plaats. Vol angst keek ik uit naar zaterdag. Het angstgevoel wordt nog erger als ik woensdag verneem dat enkele van hen een koers winnen bij WAOD en LFT.

De koers zelf bestaat uit een reeks van 70km en één van 30km. De eerste vertrekt om 18.00, de andere een minuutje later.

Zaterdag 11 augustus: 17.00. Ik ben een diesel dus moet ik goed opwarmen. Samen met Kris verken ik het parcour en maken we ons koersklaar. Stress, zenuwen en angst maken zich meester van mij. Kris weet mij wat te bedaren. Hij geeft mij wat wijze raad en we gaan naar de startlijn. We staat vooraan.
17 ronden lang zullen 31 'coureurs' het beste van zichzelf geven, met mijzelf als jongste van de groep.

18.00: Het startschot wordt gegeven en meteen schuiven de goeie naar voren en demarreren. Ik besluit te volgen. Vijf ronden lang de ene demarrage na de andere en telkens weet ik te volgen maar ze laten ons niet gaan. Het is moeilijk om weg te geraken dus laat ik mij eventjes uitzakken in het peloton om wat bij te tanken en te eten. Nu moet het lukken dat net dan de goeie ontsnapping weg is. Ik kom terug vooraan en stel enkel vast dat al de favorieten weg zijn, vier stuks in totaal. Kris en ik proberen er nog naar toe te rijden, maar meteen zit heel het peloton ons op de hielen.
We beseffen dat het te laat is en op één ronde krijgen de vier 1'15". Toch geven we ons niet gewonnen. Twee ronden lang sleuren Kris en ik op kop van het peloton en reduceren de voorsprong tot 45". Niemand neemt over. Met stilvallen en plotse versnellingen gaan we de laatste ronde in. Ik weet dat ik mag rekenen op een goede sprint en zet mijn geld erop in. Op 2 km van de aankomst zit ik helemaal ingesloten maar iemand laat een klein gaatje vallen en ik schuif door naar de eerste vijf. Kris had eerder al kramp gekregen en stelt voor om voor mij de sprint aan te trekken. Op 800 meter gaat hij aan, ik neem zijn wiel en het tempo gaat stevig naar de 55 km/u. De laatste bocht, Kris krijgt opnieuw kramp. Ik zit veel te vroeg op kop en besluit even de benen stil te houden (en besef dat ik hier de sprint verlies). De eerste sprinter gaat aan, ik probeer mee te gaan maar moet van ver terug komen. Vijf snellen er mij voorbij, maar ze vergeten dat ik niet opgeef. Vier kan ik nog terug inhalen maar de vijfde zat al te ver. Ik rij waarschijnlijk de snelste sprint van heel het peloton maar koers is koers en ik ben nog onervaren.
De 70km bleken door een misrekenen 81.5 km te zijn. Met een gemiddelde van 40.4 reden we 2u en 1 min rondjes.

Eindbalans: 6de op de 31! Ik ben 2de als je enkel met de parochianen rekening houdt en ik ben 1ste als je enkel de wielertoeristen telt (zonder nevenbonden).
Voor mijn eerste koers ben ik tevreden, het doel was de koers uitrijden maar het is veel meer geworden. En dit allemaal zonder enige speciale voorbereiding.

Voor statici onder ons: bij de 30km won een vrouw. Ze reed iedereen in de vernieling.

Foto's volgen later!